وبلاگ شخصی مهران مافی

برای توی کوچه رقصیدن

برای ترسیدن به وقت بوسیدن

برای خواهرم ، خواهرت ، خواهرامون

برای تغییر مغزها که پوسیدن

برای شرمندگی ، برای بی پولی

برای حسرت یک زندگی معمولی

برای کودک زباله گرد و آرزوهاش

برای این اقتصاد دستوری

برای این هوای آلوده

برای ولیعصر و درخت های فرسوده

برای پیروز و احتمال انقراضش

برای سگ های بی گناه ممنوعه

برای گریه های بی وقفه

برای تصویر تکرار این لحظه

برای چهره ای که می خنده

برای دانش آموزا برای آینده

برای این بهشت اجباری

برای نخبه های زندانی

برای کودکان افغانی

برای این همه برای غیر تکراری

برای این همه شعارهای تو خالی

برای آوار خونه های پوشالی

برای احساس آرامش

برای خورشید پس از شب های طولانی

برای قرص های اعصاب و بی خوابی

برای مرد ، میهن ، آبادی

برای دختری که آرزو داشت پسر بود

برای زن ، زندگی ، آزادی

برای شروین حاجی پور

گله ای نیست اگر بی خبری از من ، چون

دیر زمانی ست که خودم هم به خودم سر نزدم

هرچیزی که طلا باشد برق نمی زند

همه کسانی که سرگردان هستند گم نشده اند

چیزهای قدیمی که نیرومند باشند از ریخت نمی افتند

یخبندان به ریشه های عمیق نمی رسد

از غم هجر مکن ناله و فریاد که دوش

زده ام فالی و فریاد رسی می آید

و نترسیم از مرگ

مرگ پایان کبوتر نیست

مرگ وارونه یك زنجره نیست

مرگ در ذهن اقاقی جاری ست

مرگ در آب و هوای خوش اندیشه نشیمن دارد

مرگ در ذات شب دهکده از صبح سخن می گوید

مرگ با خوشه انگور می آید به دهان

مرگ در حنجره سرخ گلو می خواند

مرگ مسئول قشنگی پر شاپرک است

مرگ گاهی ریحان می چیند

مرگ گاهی ودکا می نوشد

گاه در سایه نشسته است و به ما می نگرد

و همه می دانیم

ریه های لذت ، پر اکسیژن مرگ است ....

آسمان تو چه رنگ است امروز؟

آفتابی است هوا؟

یا گرفته است هنوز؟

من در این گوشه که از دنیا بیرون است

از بهاران خبرم نیست

آنچه میبینم دیوار است

نفسم می گیرد

که هوا هم اینجا زندانی ست

هر چه با من اینجاست ، رنگ و رخ باخته است

...

تو بخوان نغمه ناخوانده ی من

ارغوان شاخه همخون جدا مانده من

لعنت به همه شعرهایی که بر وزن همه دردان

لعنت به همه دردهایی که خنجر به دل فردان

به اون خالی شدن لعنتیه بعد پر شدن

به اون پر شدن لعنتیه بعد خل شدن

لعنت به اون پلیس و دزد که تو لباس هم گم شدند

لعنت به اون بز خائن و جنگ بین گرگ و سگ

به خورشید و فرق بین صبح و شب

لعنت به ساعتا و جنگ بین عمر و مرگ

اونکه سرباز رو مجبور که بجنگه کرد

لعنت به شکنجه ای که شکنجه گر رو شکنجه کرد 

چرا آشفته میخواهی خدایا خاطر ما را...؟

گفته بودی که چرا خوب به پایان نرسید

راستش زور من خسته به طوفان نرسید...

پشت دیوار همین کوچه به دارم بزنید

من که رفتم بنشینید و هَوارَم بزنید

باد هم آگهی مرگ مرا خواهد برد

بنویسید که بَد بودم و جَارم بزنید

من از آیین شما سیر شدم سیر شدم

پنجه در هرچه که من واهمه دارم بزنید

دست هایم چقدر بود و به دریا نرسید؟

خبر مرگ مرا طعنه به یارم بزنید

آی آنها که به بی برگی من می خندید

مرد باشید و بیایید و کنارم بزنید...

-------

10 آذر 1399

ما را به نیمه پر لیوان چه کار؟

این باقی سمی است که پیشتر خورده ام

ساقی تمام کن غصه را که رو شده است

آنان که خراب تو بوده اند ، مرده اند

سایه جان رفتنی هستیم ، بمانیم که چه؟

زنده باشیم و همه روضه بخوانیم که چه؟

درس این زندگی از بهر ندانستن ماست

این همه درس بخوانیم و ندانیم که چه؟

خود رسیدیم به جان نعش عزیزی هر روز

دوش گیریم و به خاکش برسانیم که چه؟

ما طلسمی که قضا بسته ، ندانیم شکست

کاسه و کوزه سر هم بشکانیم که چه؟

شهریارا دگران فاتحه از ما خوانند

ما همه از دگران فاتحه خوانیم که چه؟

هم مرگ بر جهان شما نیز بگذرد

هم رونق زمان شما نیز بگذرد

باد خزان نکبت ایام ناگهان

بر باغ و بوستان شما نیز بگذرد

آب اجل که هست گلوگیر خاص و عام

بر حلق و بر دهان شما نیز بگذرد

ای تیغتان چو نیزه برای ستم دراز

این تیزی سنان شما نیز بگذرد

چون داد عادلان به جهان در بقا نکرد

بیداد ظالمان شما نیز بگذرد

در مملکت چو غرش شیران گذشت و رفت

این عوعو سگان شما نیز بگذرد

آن کس که اسب داشت غبارش فرو نشست

گرد سم خران شما نیز بگذرد

بادی که در زمانه بسی شمع ها بکشت

هم بر چراغدان شما نیز بگذرد

زین کاروانسرای بسی کاروان گذشت

ناچار کاروان شما نیز بگذرد

ای مفتخر به طالع مسعود خویشتن

تأثیر اختران شما نیز بگذرد

این نوبت از کسان به شما ناکسان رسید

نوبت ز ناکسان شما نیز بگذرد

بیش از دو روز بود از آن دگر کسان

بعد از دو روز از آن شما نیز بگذرد

بر تیر جورتان ز تحمل سپر کنیم

تا سختی کمان شما نیز بگذرد

در باغ دولت دگران بود مدتی

این گل، ز گلستان شما نیز بگذرد

آبی‌ست ایستاده درین خانه مال و جاه

این آب ناروان شما نیز بگذرد

ای تو رمه سپرده به چوپان گرگ طبع

این گرگی شبان شما نیز بگذرد

پیل فنا که شاه بقا مات حکم اوست

هم بر پیادگان شما نیز بگذرد

ای دوستان خواهم که به نیکی دعای سیف

یک روز بر زبان شما نیز بگذرد

ای دل تو به اسرار معما نرسی

در نکته زیرکان دانا نرسی

اینجا به می لعل بهشتی می ساز

کانجا که بهشت است رسی یا نرسی

ای کوه تو فریاد من امروز شنیدی

دردیست در این سینه که همزاد جهان است .......

از داد و وِداد آن همه گفتند و نکردی

یا رب چه قدر فاصله دست و زبان است

خون می چکد از دیده در این کُنج صبوری

این صبر که من می کنم افشردن جان است ...

از راه مرو سایه که آن گوهر مقصود

گنجی ست که اندر قدم راهروان است

# هوشنگ ابتهاج

سینه ام دکان عطاری ست ، دردت چیست؟

شنبلیه ، رازیانه ، شاهی و گشنیز .......

هل و آویشن ، نبیذِ سرخِ شور انگیز .......

سینه ام دکان عطاری ست ، دردت چیست؟

 تو اگر جسمت بهاران است ، اما جان تو پاییز

عازم مسجد سلیمانی و لیکن میرسی تبریز

عاشقی تو ، عاشقی تو

من برای عاشق بی کس

من برای عاشق بی چیز

راه رفتن ، گریه کردن زیر باران می کنم تجویز ....... 

پنجره ی رو به سراب ، کنارِ تخت خوابِ من

شب ، شبِ بی حوصله گی

شب ، شبِ اضطرابِ من

صدا سوتِ عابری ، از پُشتِ این پنجره ها

میگه که مُرده نعره تو دالونِ این حنجره ها

قهوه و روزگارِ تلخ ، صدای آژیر پلیس

کسی به فکرِ رد شدن از هیچ چراغ قرمزی نیست

خاکستری شده صِدام ، معجزه کن رنگین کمون

بیرون بکش وجودمُ از توی این باتلاقِ خون

-----------------------------------

شعر خاکستری

کتاب شعر تصور کن

مجموعه اشعار یغما گلرویی

دوباره رسیده وقت رفتن...

-----

گفتم کجا؟   گفتتا به خون

گفتم چه وقت؟  گفتا کنون

گفتم سبب؟  گفتا جنون

گفتم مرو  ، خندید و رفت...

وقتی گریبان عدم با دست خلقت می درید

وقتی ابد چشم تو را پیش از ازل می آفرید

وقتی زمین ناز تو را در آسمان ها می کشید

وقتی عطش طعم تو را با اشک هایم می چشید

من عاشق چشمت شدم ، نه عقل بود و نه دلی

چیزی نمیدانم از این دیوانگی و عاقلی

یک آن شد این عاشق شدن ، دنیا همان یک لحظه بود

آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود

وقتی که من عاشق شدم ، شیطان به نامم سجده کرد

آدم زمینی تر شد و عالم به آدم سجده کرد

من بودم و چشمان تو ، نه آتشی و نه گِلی

چیزی نمیدانم از این دیوانگی و عاقلی

من عاشق چشمت شدم ، شاید کمی هم بیشتر

چیزی از آن سوی یقین ، شاید کمی هم بیشتر

آغاز و ختم ماجرا ، لمس تماشای تو بود

دیگر فقط تصویر من در مردمک های تو بود

روز مرگم همه را مست کنید از مِی ناب

باده نوشید فراوان ، همگی مست و خراب

شب ختمم نه کسان جامعه ی خود را بدرند

نه نماز و روزه ی قضایم را ز ملا بخرند

واعظ و قاری و مداح ورودش ممنوع

مرده شور همه ی مرده خوران را ببرند

پارسی نزد خداوند نمازم خوانید

که خداوند جهان ، جمله زبان ها بلد است

بر مزارم مگذارید بیاید واعظ

پیر میخانه بخواند غزلی از حافظ

جای تلقین به بالای سرم دف بزنید

شاهدی رقص کند ، جمله شما کف بزنید

خواستم مثل آسمان باشم ، منجی شهر نیمه جان باشم

آشیان پرندگان باشم ، با همین دست خالی و سردم

نعره برداشتم که ماه آمد ، مرد جنگاور سپاه آمد

جگوارای بی کلاه آمد ، گرچه یک بی چراغ شبگردم

دهانی جریده از فریاد - شاهین نجفی :

سلام ای غرابت تنهایی

اتاق را به تو تسلیم میکنم

چرا که ابرهای تیره همیشه پیغمبرانِ آیه های تازه ی تطهیرند

و در شهامت یک شمع راز منوری است که آن را

آن آخرین ، آن کشیده ترین شعله ، خوب میداند

ایمان بیاوریم

ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد

ایمان بیاوریم به ویرانه های باغ های تخیل

به داس های واژگون شده ی بیکار

و دانه های زندانی

نگاه کن که چه برفی میبارد.

شاید حقیقت آن دو دست جوان بود.

آن دو دست جوان که زیر بارش یکریز برف مدفون شد.

و سال دیگر ، وقتی بهار با آسمان پشت پنجره هم خوابه میشود

و در تنش فوران میکنند فواره های سبزِ ساقه های سبک بار

شکوفه خواهد داد ای یار

ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد....

ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد

در دام مانده باشد ، صیاد رفته باشد

آه از دمی که تنها ، با داغ او چو لاله

در خون نشسته باشم ، چون باد رفته باشد

امشب صدای تیشه از بیستون نیامد

شاید به خواب شیرین ، فرهاد رفته باشد

خونش به تیغ حسرت یارب حلال بادا

صیدی که از کمندت آزاد رفته باشد

از آه دردناکی سازم خبر دلت را

وقتی که کوه صبرم بر باد رفته باشد

رحم است بر اسیری کز گرد دام زلفت

با صد امیدواری ناشاد رفته باشد

شادم که از رقیبان دامن کشان گذشتی

گو مشت خاک ما هم ، بر باد رفته باشد

پرشور از "حزین" است امروز کوه و صحرا

مجنون گذشته باشد ، فرهاد رفته باشد

 گرم ترانه چنگ صبوح نیست چه باک

( وَبِالْأَسْحَارِ هُمْ یَسْتَغْفِرُونَ )

این کیه که قد آینه عکسشو زدن به دیوار

چقدَر شبیه من نیست، نه خدایا منم انگار

اگه این منم که ما رو، چه به این همه اشاره

با کی اشتباه گرفتی، من نه ماهَم نه ستاره

چشمتو رو آینه وا کن، واسه ماه ستاره کم نیست

اون که آرزوشو داری، حتی قَد خودتم نیست

نمی دونم خیلی از ما، نقشمون تو قصه چی بود

اگه رو می شد دلامون، اگه این شب،شیشه ای بود

دیگه جز شب چی می تونه، سایه ی هر دوی ما شه

اگه تصویر ستاره، پشت پرده این نباشه

عینک خیال و وهمو، از رو چشم قصه بردار

من همینم که می بینی، نه اون عکسای رو دیوار

..........

ساقیا ته استکانی هایت نمیگیرد مرا
لطف کن از دور بعدی پیک لیوانی بریز

نه شراب روس خواهم نه از جنس ارمنی
از همین سگ مزه های تلخ ایرانی بریز

از شراب تلخ مرد افکن که حافظ گفته بود
یا از آنهایی که تنها خود تو میدانی بریز

حنجره داوودی ات را تاب خواندن گر نماند
لااقل می را به آیین سلیمانی بریز

شیخ صنعان خرقه رهن خانه ی خمار داشت
من ندارم خرقه ای ، اما تو سلطانی بریز

سامری باش امشب ، از دیوان سعدی بت بساز
بی خبر از طور و از موسای عمرانی بریز

خام باشد یا خم صد ساله ، پیک شادی است
هفت خطش پر کن کن و آواز شجریانی بریز

گرچه خاموش است شهر و رفته داروغه به خواب
لیک ایران است اینجا ، هیس ، پنهانی بریز

یاد آن روزی که یاری داشتیم

این چنین خوار نبودیم، اعتباری داشتیم

ای که ما را در زمستان دیده ای با پشت خم

ما را اینگونه نبین، ما هم بهاری داشتیم . . . . .

ای کـــه مـــا را در زمــســتــان دیــــده ای بـــا پـــشــت خـــم

مــا را ایـنـگـونـه نـبـیـن ، مـا هـم بـهـاری داشــتـیـم . . . . .

زیاده خواه نیستم !

جاده‌ ی شمال... یک کلبه ی جنگلی‌...

یک میز کوچک چوبی با دو تا صندلی...

کمی‌ هیزُم... کمی‌ آتش...مه‌ِ جنگلی‌...

کمی‌ تاریکی ‌ِ محض... کمی‌ مستی... کمی‌ مهتاب...

و بوی یـار.. و بوی یـار... و بوی یـار ...!

تـو باشی

مـن باشم

و ...هــیچ !

دنــیـا هم ارزانی خودشان ..

 دلم از روزنه ی دیده

                                      "تو" را میخواهد...

تو کجایی سهراب؟ 

آب را گل کردند

چشمها را بستند و چه با دل کردند

صبر کن سهراب!

گفته بودی ، قایقی خواهم ساخت

دورخواهم شد از این خاک غریب . . .

وای سهراب! قایقت جا دارد..؟

من هم

ازهمهمه اهل زمین دل گیرم . . .

چه رفیقان عزیزی که بدین راه دراز

بر شکوه سفر آخرتم، افزودند

اشک در چشم، کبابی خوردند

قبل نوشیدن چای،

همه از خوبی من میگفتند

ذکر اوصاف مرا،

که خودم هیچ نمی دانستم



و سفر باید کرد تا بدانی که تو را میخواهند

دست تان درد نکند،

ختم خوبی که به جا آوردید

اجرتان پیش خدا

عکس اعلامیه هم عالی بود،

کجی روبان هم، ایده نابی بود

متن خوبی که حکایت می کرد که من خوب عزیز ناگهانی رفتم

و چه ناکام و نجیب

دعوت از اهل دلان که بیایند بدان مجلس سوگ

روح من شاد کنند و تسلی دل اهل حرم

ذکر چند نام در آن برگه پر سوز و گداز ، که بدانند همه ، ما چه فامیل عظیمی داریم

رخصتی داد حبیب، که بیایم آنجا

آمدم مجلس ترحیم خودم،

همه را میدیدم

همه آنهایی،

که در ایام حیات،

نمی دیدمشان

همه آنهایی که نمی دانستم،

عشق من در دلشان ناپیداست

واعظ از من می گفت،

حس کمیابی بود

از نجابت هایم،

و از همه خوبیهام

و به خانم ها گفت:

اندکی آهسته

تا که مجلس بشود سنگین تر

سینه اش صاف نمود

و به آواز بخواند:

”مرغ باغ ملکوتم نی ام از عالم خاک چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم”

راستی این همه اقوام و رفیق

من خجل از همه شان

من که یک عمر گمان میکردم تنهایم و نمی دانستم

من به اندازه یک مجلس ختم،

دوستانی دارم!

آخر ِ قصه ــَمه اما

قصه ی ِ آخرم این نیست

آخر ِ راهی که باید

من ازش بگذرم این نیست

آرزوهامو برای ِ خاطراتم دوره کردم

کجای ِ خاطره باید پی ِ آرزوم بگردم

خسته ــَم از هرچی رسیدن

اگه پشتش سفری نیست

برکه ی ِ امن و نمیخوام

وقتی موج ِ خطری نیست

پریدن سخته تا وقتی

تو دست آدما سنگه

اگر هم دونه میپاشن  

یه جای کار میلنگه

تا وقتی رو به رو شونی

رفیق و یار و همدردن

سرت رو برنگردون که

عجیب این قوم نامردن ...

یادم باشد به کسی حرفی نزنم که ناراحت شود

نگاهی نکنم که دل کسی بلرزد

راهی نروم که بیراهه باشد

خطی ننویسم که آزار دهد کسی را

یادم باشد روز و روزگار خوش است

همه چیز رو به راه است

تنها .... دل ما دل نیست 

.

چرا نمی کشد مرا خدای چشمهای تو

میان آب و آتشم میان چشمهای تو

قسم به ساعت ازل دقیقه ای هزار بار

دلم عجیب می کند هوای چشمهای تو

چقدر با ستاره ها با لحن آب و آیینه

مستانه حرف می رنم به جای چشمهای تو

از آن مستی که دیدمت از آن یکی دو قرن پیش

نشسته ام کنار دل به پای چشمهای تو

سکوت گاه گاه تو مرا شکنجه می دهد

خدا کند که بشنوم صدای چشمهای تو

اگرچه شرم می کنم بگویمت که شاعرم

ولی تمام این غزل فدای چشمهای تو

از وبلاگ زیباترین هدیه