وبلاگ شخصی مهران مافی

 دلم از روزنه ی دیده

                                      "تو" را میخواهد...

تو کجایی سهراب؟ 

آب را گل کردند

چشمها را بستند و چه با دل کردند

صبر کن سهراب!

گفته بودی ، قایقی خواهم ساخت

دورخواهم شد از این خاک غریب . . .

وای سهراب! قایقت جا دارد..؟

من هم

ازهمهمه اهل زمین دل گیرم . . .

چه رفیقان عزیزی که بدین راه دراز

بر شکوه سفر آخرتم، افزودند

اشک در چشم، کبابی خوردند

قبل نوشیدن چای،

همه از خوبی من میگفتند

ذکر اوصاف مرا،

که خودم هیچ نمی دانستم



و سفر باید کرد تا بدانی که تو را میخواهند

دست تان درد نکند،

ختم خوبی که به جا آوردید

اجرتان پیش خدا

عکس اعلامیه هم عالی بود،

کجی روبان هم، ایده نابی بود

متن خوبی که حکایت می کرد که من خوب عزیز ناگهانی رفتم

و چه ناکام و نجیب

دعوت از اهل دلان که بیایند بدان مجلس سوگ

روح من شاد کنند و تسلی دل اهل حرم

ذکر چند نام در آن برگه پر سوز و گداز ، که بدانند همه ، ما چه فامیل عظیمی داریم

رخصتی داد حبیب، که بیایم آنجا

آمدم مجلس ترحیم خودم،

همه را میدیدم

همه آنهایی،

که در ایام حیات،

نمی دیدمشان

همه آنهایی که نمی دانستم،

عشق من در دلشان ناپیداست

واعظ از من می گفت،

حس کمیابی بود

از نجابت هایم،

و از همه خوبیهام

و به خانم ها گفت:

اندکی آهسته

تا که مجلس بشود سنگین تر

سینه اش صاف نمود

و به آواز بخواند:

”مرغ باغ ملکوتم نی ام از عالم خاک چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم”

راستی این همه اقوام و رفیق

من خجل از همه شان

من که یک عمر گمان میکردم تنهایم و نمی دانستم

من به اندازه یک مجلس ختم،

دوستانی دارم!

آخر ِ قصه ــَمه اما

قصه ی ِ آخرم این نیست

آخر ِ راهی که باید

من ازش بگذرم این نیست

آرزوهامو برای ِ خاطراتم دوره کردم

کجای ِ خاطره باید پی ِ آرزوم بگردم

خسته ــَم از هرچی رسیدن

اگه پشتش سفری نیست

برکه ی ِ امن و نمیخوام

وقتی موج ِ خطری نیست

پریدن سخته تا وقتی

تو دست آدما سنگه

اگر هم دونه میپاشن  

یه جای کار میلنگه

تا وقتی رو به رو شونی

رفیق و یار و همدردن

سرت رو برنگردون که

عجیب این قوم نامردن ...

یادم باشد به کسی حرفی نزنم که ناراحت شود

نگاهی نکنم که دل کسی بلرزد

راهی نروم که بیراهه باشد

خطی ننویسم که آزار دهد کسی را

یادم باشد روز و روزگار خوش است

همه چیز رو به راه است

تنها .... دل ما دل نیست 

.

چرا نمی کشد مرا خدای چشمهای تو

میان آب و آتشم میان چشمهای تو

قسم به ساعت ازل دقیقه ای هزار بار

دلم عجیب می کند هوای چشمهای تو

چقدر با ستاره ها با لحن آب و آیینه

مستانه حرف می رنم به جای چشمهای تو

از آن مستی که دیدمت از آن یکی دو قرن پیش

نشسته ام کنار دل به پای چشمهای تو

سکوت گاه گاه تو مرا شکنجه می دهد

خدا کند که بشنوم صدای چشمهای تو

اگرچه شرم می کنم بگویمت که شاعرم

ولی تمام این غزل فدای چشمهای تو

از وبلاگ زیباترین هدیه